Casa Cook Kos

Begin dit jaar overleed onze laatste poes Sushi zeer onverwachts. Omdat we geen kinderen hebben waren Mouse, Megs en Sushi onze kinderen. Hen verliezen rakelde heel wat verdriet op, ik zakte erin weg, kon geen lol meer zien in wat dan ook. Het duurde drie maanden voor ik mezelf besefte dat we eruit moesten. Toen boekten we Casa Cook op Kos. Een vakantie die een droomvakantie moest gaan worden (en dat is ook zo gebleken). Zoals je in mijn vorige post kon lezen, zijn we met grote stress vanwege het “nieuwe” huis naar de luchthaven van Rotterdam gereden. Lekker dichtbij, geen grote drukte, ideaal.

14 juni 2019: We zitten tegenover elkaar bij de koffiecorner te wachten tot we door de douane gaan. We moeten het huis van ons afzetten, zeggen we tegen elkaar. We hebben vakantie, dit hebben we nodig. We willen geen andere zorgen aan ons hoofd hebben behalve de zorg of we ons genoeg hebben ingesmeerd met zonnecrème. Dus voordat we door de douane gaan is er nog een andere knoop die we moeten doorhakken. Een nieuw poesje (uitgebreide blog hierover volgt!) komt binnenkort bij ons wonen. Met een hoop gemengde gevoelens vertrekken we naar Kos. De vlucht duurt maar 3 uur en in een zucht zijn we er. Huurauto bij de hand, warmte van de zon en een prachtige natuur. Meteen zodra we in de auto zitten en met de maximale snelheid van 70 km per uur naar ons hotel crossen, hebben we een grote glimlach op ons gezicht.

Er gaat van alles door ons heen en we spreken het hardop uit. We zijn op Kos en krijgen een poesje. De zon schijnt. Oh kijk, blauwe kerkjes! Oleander overal. Legerbasis, geen foto’s maken. Verderop mag het weer. Tavernes langs de weg. Overal tankstations, waarom zoveel? Kos is klein zeg, ik zie het hotel al. Hier om de hoek. Duurde dat echt maar 15 minuten? Dus wel, kijk, we zijn er!

De parkeerplaats van Casa Cook staat vol met witte Fiat Panda’s. Daar rijden wijzelf trouwens ook in. Er komt al iemand aan om ons te begroeten. We nemen plaats op het met bamboe overdekte terras tussen de receptie en winkel. De ruimtes zien er beiden uit als een woonkamer waar je wilt neerploffen en niet meer weg wil, stijlvoller kan haast niet. Met een welkomstdrankje in onze hand kijken we naar het adembenemende uitzicht bestaande uit cactussen tegen witte huizen met daarachter de zee en een roze hemel omdat de zon net ondergaat. Wauw, wat een welkom en wat een vriendelijke mensen. Iedereen zegt elkaar gedag, mensen zijn ontspannen, alles gaat sjakies aan. Eerst krijgen we een rondleiding met de golfkar en daarna gaan we naar onze kamer. Dit is een zeer riante 2 onder 1 kap woning met een zwembad dat we met de buren delen. Ik weet niet wat ik moet zeggen als ik binnenstap. Ik weet alleen dat ik bij mezelf denk: Zo hoort thuiskomen te voelen. Ik heb ons droomhuis gevonden. Hier wil ik niet meer weg.

Niet een muur in Casa Cook is wit geverfd. Alle muren hebben een heel lichte warmgrijze tint. Het zorgt ervoor dat de woning strakker wordt maar nog steeds warm aanvoelt. De badkamer is van donkergrijs beton cire en al het houtwerk is ebben/noten. De handdoeken zijn in dezelfde warmgrijze kleur als de wanden. Het enige witte in heel het complex is het beddengoed. Naast het bed hangen Marokkaanse lampjes die een flinke dosis sfeer toevoegen. Doordat er verder geen gebruik wordt gemaakt van decoratie dienen deze lampen als decor.

Buiten is een overkapping van bamboe. Daaronder hangt een riante donkergroene hangmat. Ik lig daar de hele vakantie in. Bij het zwembad staan bananenplanten en twee ligbedden. De basis buiten is net als binnen warmgrijs/crème met grote grijze vlakken. Denk aan de grijze ligbedden tegen de crèmekleurige tegels en warmgrijze wanden. Het blauwe zwembad en het groen van de planten maken het geheel tot een waar paradijs. Hoewel Casa Cook met Marokko wordt vergeleken vinden wij het een mix van al het goede: Bali, Spanje en ja ook Marokko in Griekenland. In de ochtend bezoeken we telkens een andere plek op Kos maar in de middag brengen we heel wat uurtjes in ons paradijs door.

Eigenlijk hoef je niet van het complex af. Casa Cook heeft een fijne spa, yoga workshops, je kan er paardrijden op het strand of luieren bij het zwembad. Niet je eigen zwembad, maar het grotere algemene zwembad. Deze ligt naast de bar/restaurant waar je de hele dag door terecht kan voor een drankje, lunch of avondeten. Ontbijten is bij de prijs inbegrepen en een feest voor wie van ontbijten houdt. Wij gaan heel aso drie keer opscheppen omdat er gewoon te veel lekkers is om niet van te proeven. Daarna maken we een wandelingetje over het strand waar een deel van de hotelgasten al op de strandbedden heeft plaatsgenomen. Hier worden trouwens geen handdoeken bij de ligbedden gelegd. Ook al zit het hotel vol, er is altijd genoeg plek op het strand of bij het zwembad.

20 juni 2019: Vandaag is onze trouwdag. En tevens ook de dag waarop we moeten uitchecken en naar een klein familiehotel gaan, slechts voor een nachtje want morgen vliegen we alweer terug naar Nederland. Maar we willen niet weg. Daarom vragen we of er iemand gecancelled heeft en of we een nachtje langer kunnen blijven. Dat blijkt inderdaad zo te zijn. We mogen voor hetzelfde tarief als onze vorige woning naar de villa toe. Huh wat, de villa? Serieus? Ik weet alleen dat hij een eigen zwembad heeft, als we er aankomen blijkt beneden al heel groot te zijn, maar er is ook nog een boven met riant dakterras en een uitzicht op zee. Dit is nog mooier dan wat we hadden. Ik heb er geen woorden voor. Het enige dat ik heel zeker weet nu ik hier sta en om me heen kijk: Het was een goed idee om niet verder te gaan met het “nieuwe” huis en verder te zoeken naar iets wat net zo fijn aanvoelt als dit paradijs.