Vandaag is een zwarte dag. Ik had haar nog zo lang bij ons willen houden, Megs was nog zo levendig. Ze struinde vanmiddag nog happy door de tuin en bedelde om paté. We hebben de hele dag met haar gekroeld en ik heb me continu beziggehouden met de vraag of het fair was om haar in te laten slapen. Maar het was nodig. Meg had een tumor in haar kaak, daar is ze in Maart al eens aan geopereerd. In onze vakantie kwam hij driedubbel zo groot terug. Binnen 1,5 week zat er een gedrocht van een tumor in haar mond, ter grootte van een mandarijn die haar tanden eruit duwde en al aan het rotten was. Ik heb nog een filmpje gemaakt voor de dierenarts waarop ze geeuwt, daarop is te zien dat de tumor bijna de hele onderkaak heeft ingenomen en richting haar keel ging. Ze moet ontzettend veel pijn hebben gehad, al liet ze dat niet blijken. En dat is wat ik zo moeilijk vind. Ze leek nog zo blij te zijn bij ons. Ze kwam nog steeds onder de deken bij ons slapen en maakte ons wakker voor brokjes. Megs is altijd een lieve poes geweest, zo zorgzaam en zo’n grote smikkelkont. We hebben haar na het inslapen een paar uur in onze armen gehouden totdat ze werd opgehaald. Ik kon haar niet loslaten maar het moest. Ik voel me leeg nu ze er niet meer is. Het is zo snel gegaan dat ik amper tijd heb gehad om me te beseffen dat het echt afgelopen is. Ik hou zo ontzettend veel van Megs dat ik er kapot van ben. 15 mei 2000 – 07 juni 2016 ♥