Dag lieve Mouse

We haalden onze eerste poes, Mouse, 18 jaar geleden uit het asiel. Ze was toen een half jaar oud en niemand wilde haar hebben. Ze trok meteen naar Bart toe, van mij moest ze niet veel hebben. Kroelen wilde ze niet en ze verstopte zich graag in allerlei kleine, donkere hoekjes. We zijn nooit te weten gekomen wat er met Mouse gebeurd is voordat ze bij het asiel terecht kwam, feit is dat ze er getekend uit kwam.

Toch voelde ze zich meteen bij ons thuis. En een kroelerd was ze niet meteen, maar rennen door ons kleine huisje en kranten kapot spelen, dat kon ze als de beste. Toen we naar een groter huis gingen veranderde ze op slag. Mouse begon Bart ritueeltjes aan te leren. Kroelen mocht, maar alleen als ze eerst van haar kussen op de grond in de hangmat was gesprongen en vervolgens in haar donkere holletjes in de krabpaal was gekropen. Heerlijk vond ze dat! Elk jaar veranderde er iets in haar ritueel en leerde ze ook de andere poezen accepteren.

Sinds Megs van de zomer is overleden, trok ze ineens ook naar mij toe. Mouse en ik hebben altijd een speciale band gehad maar wel op afstand. Nu het slechter met haar ging (er is in September suiker geconstateerd) is ze spontaan een ritueel met me begonnen. Aleen ik mocht haar aaien als ze op de bank was geklauterd en op haar stoel was gesprongen. Bij toeval kwam ik erachter dat ze van wild aaien houdt. Lekker je handen door haar vachtje raggen en tegelijkertijd tussen haar oortjes kriebelen. Het was een feestje voor haar!

Afgelopen week kon ze ineens niet meer lopen en viel ze van de trap. De dag erop kwamen we erachter dat ze blind aan het worden was. Er lag een witte waas over haar ogen. Eten wilde ze niet meer en drinken lukte niet zo goed. Als ze naar beneden of boven wilde, dan mauwde ze. We hebben haar een week door het huis gedragen tot het echt niet meer ging. Tot aan de narcoseprik (gewoon bij ons thuis) hebben we met haar gekroeld. 18 jaar niet geknuffeld willen worden hebben we ruimschoots ingehaald. Knorrend van liefde is ze vrijwel meteen ingeslapen, zo moe was ze. We missen haar vreselijk veel, onze kleine, autistische poesje. XX