Foto via label1114.nl

Vandaag weer op huizenjacht geweest. Nee, weer niet het huis hierboven, was het maar zo’n feest. Dit keer geen boerderij maar iets totaal anders. Een vrijstaande villa in de polder met de geliefde koeien in de achtertuin, molens om de hoek, tractors op het land en een schilderachtig uitzicht. Het is weliswaar een vervallen villa waarvan alle kozijnen vervangen moeten worden, draagbalken geplaatst moeten worden, een schuur ontbreekt en de tuin rondom is al net zo verwaarloosd. Een ideaal klushuis dus, maar niet voor ons.

Beneden was er niet zo veel mis. Ik zag het al helemaal voor me. Muurtje doorbreken, grote woonkeuken met loungebank voor het raam, eettafel van drie meter en een knusse zithoek bij een nog te plaatsen open haard.

Maar boven… drie kleine kamertjes, dat was alles. Met onze huidige inloopkast in gedachten, die met gemak twee hele kamers in beslag neemt, en dan de volgepropte zolder + Shurgard box… Ik raakte lichtelijk in paniek toen ik bovenin het huis stond en al onze spullen voor me zag. Er misten nog minstens twee verdiepingen. Serieus. Dus dat gaat hem niet worden. Met een teleurgesteld gevoel naar huis dus. Van het zonnige polderlandschap terug naar de drukke stad.

Tijdens het avondeten werd duidelijk dat manlief helemaal niets met de polder heeft. Koeien in de achtertuin maken bij hem niet hetzelfde gevoel los als bij mij. Voor hetzelfde geld als de villa kunnen we in een stad een riante rijtjeswoning kopen. Wat weegt dan zwaarder? Vrijstaand en klein, of ingebouwd maar toch de ruimte hebben? Dat is een vraag waar we de komende tijd mee aan de slag gaan.