Identiteitscrisis

Ik zou liegen als ik zeg dat het bij ons thuis altijd aan kant is. Sterker nog, op het moment is het een zwijnenstal. Nu ik op bed aan het typen ben, zie ik wasgoed om me heen dat nog gestreken moet worden en er wordt net een dot Sushi-haar over de grond heen geblazen. Het raam staat open want het is broeierig warm. Met dit weer zou ik elke dag moeten zuigen en dweilen maar ik ben geen poetser. Ik neem genoegen met dat ene dagje extra stof op de vloer. Ik zal je de bende besparen door opgeruimde foto’s te posten.

Een beetje stof vind ik dus oké, maar waar ik me de laatste maanden rot aan erger dat zijn de spullen in huis die niet meer bij mijn stijl passen. Tafels en krukjes, schilderijen, lampen enzovoorts. Ik zou ze weg willen doen maar dat gaat niet omdat we alles willen laten staan voor het geval ons huis in de verkoop kan. Nu staat alles praktisch opgesteld. En ik hou niet eens van praktisch.

Doordat we willen verhuizen probeer ik geen drastische wijzigingen in huis aan te brengen en zie ik elke dag dezelfde muren en kussens op de bank. Ik heb zo ontzettend veel ideeën die ik wil uitwerken en er zijn zoveel spullen die naar een nieuwe eigenaar kunnen. Ik heb gemerkt dat ik erdoor in een soort van identiteitscrisis raak. Ik vind ons interieur te zacht en te lief terwijl ik van lef en modern houd. Ergens gaat het dus niet goed.

Heel irritant om niet verder te kunnen. Dat is niets voor mij. Ben net al door het huis gesjeesd (met zweet op m’n rug, 28 graden boven) en heb alle spullen die ik echt niet meer hoef en die niet bijdragen aan het verkoopplaatje, alvast klaargezet om naar de kringloop te brengen. Het ruimt een beetje op.