Kaptafel

Mijn oma had vroeger een kaptafel naast het bed staan. Het was een heel strakke met bijpassend poefje. In dat poefje bewaarde ze de krulspelden. Toen de inboedel na haar overlijden verdeeld werd gingen de kaptafel en het poefje naar een opkoper. We hadden geen ruimte voor haar meubels. Achteraf gezien hadden we naar opslagruimte moeten zoeken want ik had zo graag haar meubels in huis gebruikt. Ik kan de tijd niet terugdraaien maar ik kan wel soortgelijke meubels in huis halen die nu wel passen. Zo liep ik een paar weken terug bij de kringloop in Dordrecht (Opnieuw en Co) en daar zag ik hem meteen staan: Een kaptafel met spiegel. Veel tuttiger dan die van mijn oma, maar het gevoel was voor mij hetzelfde. Het voelde goed. Zo ook de prijs want hij kostte maar 20 euro. Meteen gekocht en de volgende dag opgehaald.

Daar stond hij dan, in onze toch wat volle woning. Ik wist al toen ik hem kocht dat we geen ruimte hadden. Het dressoir op de slaapkamer moest plaatsmaken voor de kaptafel. En de kast beneden die we eigenlijk als tijdelijke kast hadden gemaakt, gaat plaatsmaken voor het dressoir.

We hadden dus een plekje gevonden voor de kaptafel, nu nog beslissen of we hem zouden verven of kaal halen. Bart had hem voor me geschuurd, daar knapte hij al een stuk van op, daarna had ik hem in een ebben kleur beits behandeld. Hm, sja… Dat ging hem niet worden. Gelukkig was het een dunne laag en konden we hem met de hand makkelijk glad schuren. De scharnieren heeft Bart vervangen en ook de deurgreepjes zijn inmiddels vervangen voor strakke greepjes.

Als ik in de spiegels van de kaptafel kijk dan zie ik mezelf in de verkeerde verhouding, alsof het een lachspiegel is, ook zitten ze vol vlekken omdat ze verweerd zijn. Ik vind het prachtig! In plaats van naar mezelf te kijken, kijk ik naar de spiegels. Ik bedenk me dan hoe de vorige eigenaar erin gekeken heeft en hoe ze zich net als mij opdofte voor een avondje uit.

Het liefst had ik de kaptafel van mijn oma gehad, met de geur van haar parfum erin en de afdrukken van haar vingers (door de jaren versleten plekken in het hout). Mijn oma en ik waren als vriendinnen. We bespraken alles met elkaar. Ons leeftijdsverschil vormde totaal geen barrière. Met deze kaptafel is het bijna net zo. Dat hij uit een heel andere tijd komt dan ikzelf, dat voelt alleen maar goed.

26 juli 2019 | Foto’s M.E