Roestige kist

Ik heb er nooit iets mee gehad, met die oude legerkisten die je dan als salontafel of nachtkastje kunt gebruiken. Waarom ik er dan toch een gekocht heb weet ik niet. Hij past niet bij mijn stijl, heeft het verkeerde verleden en de roest heeft bijna mijn nieuwe tui verpest. Maar soms heb ik zo’n bui dat het niet uitmaakt wat ik koop, als het maar iets is. Misschien begon ik ons interieur te truttig te vinden en had ik behoefte aan iets stoers. Of misschien is het gewoon echt tijd om te verhuizen zodat ik al die opgekropte ideeën eruit kan laten. Het frustreert me mateloos dat we nog niets hebben gevonden.

Hoe dan ook. We kwamen deze kist tegen en wilden hem allebei hebben. Ik om mijn koop woede te bedwingen en Bart omdat hij hem echt gaaf vindt. Dus vooruit. Neem maar mee dat ding. Hij paste precies in de kofferbak en ook heeft hij de perfecte maat voor naast het bed. Hij staat op kartonnetjes zodat de vloer niet beschadigd. Ik gooi er denk ik een laag blanke lak overheen.

Nu hij eenmaal staat, denk ik bij mezelf: Mwa, zo’n slechte keuze was het niet. Maar verliefd zal ik er nooit op worden. Ik vind het een niet zo’n mooi object waar ik ons interieur omheen zal moeten aanpassen. Of ik verf hem op een dag wit, dan vind ik hem waarschijnlijk ook gaaf. We’ll see.

XX