Update woonkamer – maart 2019

Je kent het wel. Sommige meubels koop je met het oogpunt deze een jaartje of korter te houden. Andere meubelstukken zijn voor het leven. Dat hebben wij met de Ben Ouarain uit Marokko. We gingen er speciaal voor naar Marokko, onderhandelden een uur lang over de prijs, werden nog aangehouden bij de douane in Nederland maar hoe dan ook, hij kwam met ons mee naar huis. En dat is waar hij hoort. Een object met een verhaal. In dat ene vloerkleed zitten wel honderd herinneringen geweven. De momenten met onze poezen, met z’n vijven languit liggend in de middagzon. Of het knoeien van onze nichtjes, die met z’n drieen een weekend de boel op stelten kwamen zetten. Verjaardagen, waarop we hem altijd weghaalden. Mijn ouders op de thee en altijd: schoenen uit! Want onze Beni Ouarain willen we mooi houden. Dus geen schoenen op het kleed.

Toch, na al die jaren, matchte hij niet meer in het geheel. Niet op de manier waarop we hem altijd hadden liggen. In de verre toekomst zou ik hem graag op onze slaapkamer willen als mega kleed aan het voeteneind. Maar voor nu mag hij onder de eettafel waar hij net zo mooi ligt als bij de vorige bank. Want wegdoen, no way. Maar toen moest er natuurlijk wel iets nieuws komen voor bij de zithoek. Wij zijn kleed-mensen. We houden niet van een kale vloer. Omdat de zomer er weer aankomt wilde ik een carpet van sisal, zeegras of jute. Iets in die richting. Zoals jullie in mijn vorige blog konden lezen bleek ik allergisch voor een hoop van deze kleden. Ik weet dat ik heftig op zeegras reageer maar dit was echt extreem. Toch wilde ik het blijven proberen. Het kleed van AAI made with love was de laatste die we zouden uittesten en dat is hem uiteindelijk ook geworden. Gevonden in de sale bij Wehkamp.

Dossier vloerkleed is dus gesloten. Pff, opluchting. Ik blij, Bart blij. Dus we gaan verder met de rest. Volgende week komt de verlenging van onze bank binnen en over drie weken komt er een zwart witte poef met idem kussen. Maar ik wil niet terug naar het vlekkeloze zwart-wit verhaal. Ik wil meer donker hout voor een chique uitstraling. Bedankt Casa Cook Chania voor de inspiratie (en de lege portemonnee) want door dat hotel heb ik dus deze kriebels gekregen. Beige en naturellen worden mijn nieuwe wit. Donkerbruin wordt mijn nieuwe zwart. Gaat al het wit en zwart dan uit huis? Nee joh, want ik blijf het prachtig vinden, ik wil het alleen niet meer laten overheersen. Ik ga nu op zoek naar eetkamerstoelen die tussen onze witte vitra’s komen te staan. Ook wil ik nog steeds een wandlamp boven de bank, die heb ik dan weer wel in het zwart gezien. Eerst maar eens een nachtje over slapen want sjongejonge wat kost het allemaal bakken met geld.

Het grappige is dat ik op een geheel andere manier terug nijg te gaan naar de Scandinavische eenvoud. Strakke meubelstukken in combinatie met handgemaakte natuurproducten. Op het moment voel ik me erg thuis in dit sobere, ietwat donkere sfeertje. Ik zei altijd dat ik in een nieuw huis meer kleur wil. Denk eerder dat het een donker/sober maar gezellig winterhuis zal worden. Een bruin hol (oké, dat klinkt vies maar je begrijpt wat ik bedoel). Ik ben er nog lang niet, maar voor alles is er een begin. Dit is mijn begin aan een donkere maar fijne periode. Ik ga eens op zoek naar soortgelijke interieurs om inspiratie op te doen. Binnenkort meer hierover!

09 maart 2019 | Foto’s M.E, Flinders